یکی از مهمترین حوادث تاریخ بشری، کشته شدن امام مسلمین توسط جامعه مسلمین در 50سال بعد از پیامبر گرامی اسلام است. در یک نگاه کوتاه و سطحی به واقعه کربلا و قیام امام حسین علیه السلام، چنین برداشت می شود که یکی از رهبران افکار عمومی در صدر اسلام، علیه حکومت اسلامی و به دعوت یکی از راهبردی ترین مردم شهرهای آن زمان قیام کرده است. این قیام موجب بی نظمی عمومی و برهم خوردن وحدت جامعه مسلمین شد که با لشگرکشی مسلمین علیه او، قیام خاتمه یافت. حال، آن رهبر افکار عمومی از قضا، پسر پیغمبر و آن شهر هم کوفه، پایتخت حکومت پدرش علی علیه السلام بود.
شاید در عبور از این نگاه سطحی، دیدگاه دیگری مطرح شود که هرچند قیام عاشورا، قیام به جنگ سخت در درون جامعه اسلامی بود، اما باقی ماندگان پس از آن با انجام فعالیت های تبلیغی موجب ظهور عقلانیت در مبارزه علیه ظلم شده که ائمه معصومین علیهم السلام نیز همین راهبرد را با شیوه های مختلف در آدم سازی پیش بردند. (مقاله حجاریان، 11آبان 1393) از دیدگاهی دیگر نیز، صرفاً مذاکرات امام حسین علیه السلام با عمر سعد بدون توجه به متن گفتگوها و خواست امام حسین علیه السلام از فرمانده لشگر دشمن برای پیوستن به او، مورد توجه قرار گرفته و پیام قیام عاشورا اساسا قبول توبه، تعامل سازنده و مذاکره قلمداد می شود. (متن صحبت های رئیس جمهور، 30مهر 1393)
