آیا نسل سومی ها وارثان خوبی برای انقلاب اسلامی هستند؟، این سوال همیشه در مقایسه دهه شصتی ها با دهه نودی ها قرار می گیرد، هرچند آسیب های اجتماعی و ناهنجاری های رفتاری در دوران امروز بیشتر شده اما توجه به مطالبات و فعالیت های نسل فعلی حکایت از امر دیگری غیر از قضاوت های آسیب شناسانه نسبت به این نسل دارد. مثلا از آنجایی که پیشرفت اسلامی-ایرانی بر مبنای دانش انجام می شود و بیشترین حضور و تلاش در رشد علمی کشور از سوی نسل سومی ها صورت می گیرد، پس قضاوت خوشبینانه نسبت به این نسل پر بیراه نیست.
فیلم بادیگارد، نه تنها دو طیف قدرت طلب و وظیفه گرا را در نسل اولی ها نشان داد بلکه به قضاوت در مورد نسل سومی ها به عنوان وارثان و محافظان انقلاب اسلامی پرداخت. از همان صحنه اول، دو راهی اصلی را بیان و مخاطب فیلم را میخ کوب پرده سینما می کند. جدا از صحنه های برخوردهای فعال ، زیبایی همه فیلم بر سر دوراهی وظیفه به مثابه اعتقادات و وظیفه به مثابه کسب قدرت و ثروت بود. حتی دختر بادیگارد نمی توانست مثل مادرش فکر کند که زندگی را به مثابه اعتقادات ببیند. نامزد مهندس جوان صنعت هسته ای هم در ابتدا نمی توانست سختی زندگی برای مجاهدت در کشورش را بپذیرد. اما همه دوراهی به اینجا ختم نشد.
