اگر قائل به هویت برای جامعه انسانی باشیم، نمی توانیم انقلاب یک جامعه را خالی از هویت بدانیم. البته این اصل شامل کودتا و براندازی های فریبکارانه که برآمده از خواست عده ای خارج از ملت است، نمی شود. اما انقلابی همچون انقلاب اسلامی مردم ایران که برآمده از خواست اعتقادی ایشان و در پاسخ به یاورطلبی سیدالشهداء در طول تاریخ بود، یک انقلاب زنده است که در طول زمان رشد می کند یا امکان دارد، سقوط کند. یاورطلبی سیدالشهدا از مردم تاریخ در لحظه ای اتفاق افتاد که امام حق تنها در برابر جبهه باطل ایستاده بود تا راه رشد عبودیت انسان در برابر الله بسته نشده و انسان ها در زیر ولایت شیطان و طاغوت قرار نگیرند. همه مردم حق طلبی که به امام لبیک گفتند در شکل گیری یک انقلاب نقش دارند، انقلابی که به ولایت طاغوت «نه» گفت و زمینه ظهور ولایت الله[1] را فراهم کرد.
حوادث بعد از هر انقلابی در جوامع، باعث دگرگونی درونی برای آن انقلاب خواهد شد، که یا بصورت تخریب و یا رشد آن انقلاب ظهور می کند. هر حادثه ای که خواست مردم را در جریان شکل گیری انقلاب اسلامی هدف قرار دهد، می تواند یک حادثه چالش برانگیز برای انقلاب اسلامی باشد که در چگونگی موضع ملت به آن، یا سقوط انقلاب و یا تقویت انقلاب رقم می خورد، بنابراین انقلاب اسلامی یک هویت زنده در حال تکامل دارد که آن چیزی جز «نه به طاغوت و بله به الله»[2] نیست. در توطئه طاغوت علیه انقلاب اسلامی هر وقت مردم برای پیگیری خواسته های خود در آرمان های انقلاب کنار بکشند، آنگاه سقوط انقلاب رقم می خورد و هر وقت همراهی کنند، رشد انقلاب بیشتر می شود.
