گفته شد، برجام برای جمهوری اسلامی ایران، عزت به ارمغان آورد. آن عزتی که در دوران تحریم خدشه دار شده بود، بعد از برجام دوباره به نظام اسلامی ایران برگشت. استدلال این مدعا هم خرید کالای مورد نیاز عنوان شد، به این معنا که در دوران تحریم مجبور بودیم با قیمت بیشتر و انتخاب های کمتر در میان کشورها خرید کنیم و در دوران پسابرجام به بازار رجوع می کنیم و در کمال اختیار جنس بهتر و با قیمت مناسب تر را تهیه می کنیم. این یعنی عزت.
در مواجهه با این ادعا و استدلال، سوالاتی در ذهن تداعی می شود. عزت به چه معناست؟ چگونه بدست می آید و چگونه تداوم می یابد؟ نسبت عزت ملی با برجام چیست؟ آیا برجام اجرا شده و موفق بوده است؟ برنده توافق برجام به طور واقع چه کسی است؟
اگر عزت را به معنی اراده در خرید کالا از کشورهای دیگر با قیمت بازارهای جهانی در نظر بگیریم، نتیجه آن رفاه بدست آمده از این اراده است. به عبارت دیگر، عزت معادل رفاه شکل گرفته از مصرف کالای خارجی تعریف شده است که همیشه با عقب ماندگی در برابر کشورهای توسعه یافته همراه خواهد بود. کشور مصرف کننده یا در شرایط ایده آل تولید کننده اجناس و کالاهای تولید شده کشورهای توسعه یافته، همیشه محکوم به عقب ماندگی است. به طور مثال، هیچ وقت ترکیه، مالزی، برزیل و هند جزء کشورهای پیشرو در تکنولوژی، جریان رسانه ای و تأثیرات سیاسی بر دنیا نخواهند بود. چون تابعی از جریان علمی و سیاسی غرب به جلوداری آمریکا خواهند بود.
