هشدا حضرت زهرا به جامعه امروز ایران

انقلاب اسلامی به رهبری روحانیت معظم به عنوان روات احادیث اهل بیت علیهم السلام و به خواست مردم متدین جامعه ایران، رخ داد و تا رسیدن به جایگاه اصلی جامعه انقلابی، فرآیند انقلاب اسلامی در حال صیرورت است. اگر خط انقلاب اسلامی را در جریان تاریخی قیام معصومین علیهم السلام بعد از پیامبر گرامی اسلام ببینیم، می توان آن را نقطه عطفی در شکل گیری خواست معصومین از تشکیل حکومت و جامعه ای اسلامی دانست که قرار است حول محور معارف اسلام ناب محمدی زندگی را سامان دهند.

 

بنابراین ایام عزاداری اهل بیت علیهم السلام در جامعه امروز ایران، صرفاً روزهای بزرگداشت مذهبی آنچنان که در همه جوامع مرسوم است، نیست. بلکه اتفاقا روزی برای بازتولید معرفتی و التزام عملی نسبت به خواستگاه های انقلاب اسلامی است. اگر انقلاب اسلامی بازیابی حکومت اسلامی در خط ولایت الهی است و به گفته امام رحمه الله علیه، جایگاه ولایت فقیه همان جایگاه پیامبر اکرم و ولایت معصومین است، پس توجه به منطق فاطمی و حسینی می تواند موجب تسریع صیرورت انقلاب اسلامی شود.

 

 

مهمترین محور خطبه فدکیه هشدار به مردم- مهاجرین و انصار- در مورد بی تفاوتی نسبت به عهدشکنی غدیر بود. یکی از نکته های حضرت زهرا سلام الله علیها در خطبه فدکیه به جامعه اسلامی پس از پیامبر، در اینکه چرا نسبت به ولایت بی غیرت شده اند، مسئله رفاه طلبی و راحت طلبی بود. این مسئله در دو جای خطبه به صورت صریح اشاره می شود. 

 

حضرت زهرا سلام الله علیها به خواص جامعه نقش امیرالمومنین علیه السلام را در برپایی حکومت اسلام تذکر داده و راحت طلبی آنها را موجب نفاق در یاری اسلام عنوان می کند: « علی در راه خدا رنج‏ها دیده و تلاشها نموده است. به رسول خدا نزدیک و نسبت به اولیاء خدا سرور بود. آستین همت را بالا زده، خیرخواه و کوشا و رنج ‏دیده و زحمتکش بود در حالیکه شما در آسایش و رفاه بسر می‏بردید و به فکر خود بودید. از نعمت‏ها بهره‏ مند و آسوده و بی‏خیال در کمین ما نشسته بودید که اوضاع چگونه می‏چرخد و گوش بزنگ اخبار بودید. در وقت استراحت زودتر از دیگران بر زمین می ‏نشستید و در موقع جنگ پا به فرار می‏ گذاشتید.

 

پس هنگامی که خداوند برای پیامبرش، خانه پیامبران و جایگاه برگزیده برگزیدگانش را انتخاب کرد در بین شما کینه و نفاق آشکار و جامه دین فرسوده گشت، افراد گمراه خموش به نطق آمدند و فرومایگان پست به صحنه درآمده، سرکردگان تبهکار نعره کشیدند و در میدانها جولان دادند.»

 

این اشارات نشان می دهد که عده ای همیشه دنبال فرصت های بهره برداری از حکومت اسلامی برای زندگی شخصی خود هستند و در هنگامه جهاد و شهادت اسم خود را ثبت می کنند. اما سریعا از میدان می گریزند تا برای فردا سهم خواهی را از دست ندهند. این طبقه خواص فرصت طلب، همان منافقینی هستند که خوب شعار می دهند. اما در میدان عمل غایب اند، اظهار عدم توفیق می کنند و همیشه از فردای حکومت اسلامی ناامیدند، اساساً روند حرکت جامعه را به سمت سقوط می بینند و از گمانه زنی در مورد لحظه سقوط هم حیا نمی کنند. علت عدم تحقق پیش بینی هایشان را نصرت الهی دانسته و دوباره روند حکومت اسلامی را در مسیر سقوط گمانه زنی می کنند. اعتمادشان به وعده و وعیدهای دشمن بیش از اعتماد به نصرت الهی است و واقعیت زندگی را همین وعده های دشمن می دانند. شاید در دلهایشان، گرایش بیشتری به دشمنان نسبت به مومنان داشته باشند و شاید ترس شان از دشمنان بیشتر از خدا باشد. (1) اما به طور قطع نمی توانند بر پیمان با ولایت ایستادگی کنند، چون با مدل زندگی آنها جور در نمی آید.

 

حضرت زهرا(س) در ادامه خطاب به مردم- اوس و خزرج- می فرمایند: «... آگاه باشید من شما را چنین می‏بینم که به رفاه ‏طلبی و زندگی راحت متمایل گشته و آن کس که برای زمامداری سزاوار است دور ساخته و به راحتی و آسایش روی آورده و خود را از ضیق و تنگی نجات داده‏اید.» 

 

بنابراین راز بی تفاوتی ها در رفاه طلبی معلوم شد. مدینه بعد از پیامبر، جامعه ای زجر کشیده، شهید داده و جانباز داده در راه اعتلای اسلام بود، اما بی تفاوت به وصیت پیامبر بود. این بی تفاوتی به خاطر عدم شجاعت در میدان جنگ نبود، به خاطر سختی در عبادت هم نبود، بلکه به خاطر عدم درک اهمیت قرار گرفتن ولایت در جایگاه حکومت بود. این عدم درک هم از یک انحراف شروع شد و آن انحراف از زمانی کلید خورد که گفتند، پیامبر رفت.

 

حضرت زهرا سلام الله علیها در تبیین آینده این انحراف می فرمایند: «آیا می ‏گویید محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) مرد و رفت و دیگر خبری نیست؟ نه، این امر بزرگی است که شکافش گسترش می‏یابد و رخنه‏اش بازتر می‏گردد و پیوستگی‏هایش از هم می‏گسلد. و کم کم به قهقرا و جاهلیت برمی‏گردید» یعنی شاید شروع از بی تفاوتی ها باشد، اما نهایت این جدایی از ولایت غرق شدن در همان خط باطل و کفر است. 

 

با توجه به سخنان حضرت فاطمه در خطبه فدکیه، پازل انحراف از خواستگاه انقلاب اسلامی -که برگشت ولایت در مسیر حکومت و شکل گیری تمدن اسلامی برگرفته از اسلام ناب محمدی است- در سه گانه رفاه طلبی مردم، به قدرت رسیدن فرصت جویانی که به دشمن گرایش دارند و کنار گذاشتن فرهنگ و اصول امام رحمه الله علیه فهمیده می شود. قطعا رفاه یکی از پیامدهای تمدن اسلامی برای همه مردم جامعه است اما رفاه در انحراف از خط امام و انقلاب اسلامی همان رفاه طبقه خاص و به استضعاف کشیدن عده دیگری است. افراد فرصت طلب نیز همیشه تاریخ سعی می کردند خود را به دستگاه تصمیم گیری ولایت نزدیک نشان دهند و اتفاقا در بیت پیامبر هم بودند، اما خط پیامبر در سخنان او متجلی است و نیازی به تفسیر فرصت طلبان نیست.

 

 http://www.farhangnews.ir/content/186668

 

..................................................................

پی نوشت:

1)  یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الْیهُودَ وَالنَّصَارَى أَوْلِیاءَ بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ وَمَنْ یتَوَلَّهُمْ مِنْکُمْ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ«المائده/51» 

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! یهود و نصاری را ولی (و دوست و تکیه‌گاه خود،) انتخاب نکنید! آنها اولیای یکدیگرند؛ و کسانی که از شما با آنان دوستی کنند، از آنها هستند؛ خداوند، جمعیت ستمکار را هدایت نمی‌کند

 

فَتَرَى الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ یسَارِعُونَ فِیهِمْ یقُولُونَ نَخْشَى أَنْ تُصِیبَنَا دَائِرَةٌ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ یأْتِی بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَیصْبِحُوا عَلَى مَا أَسَرُّوا فِی أَنْفُسِهِمْ نَادِمِینَ«المائده/52» 

(ولی) کسانی را که در دلهایشان بیماری است می‌بینی که در (دوستی با آنان)، بر یکدیگر پیشی می‌گیرند، و می‌گویند: «می‌ترسیم حادثه‌ای برای ما اتفاق بیفتد (و نیاز به کمک آنها داشته باشیم!)» شاید خداوند پیروزی یا حادثه دیگری از سوی خود (به نفع مسلمانان) پیش بیاورد؛ و این دسته، از آنچه در دل پنهان داشتند، پشیمان گردند!

 

وَیقُولُ الَّذِینَ آمَنُوا أَهَؤُلَاءِ الَّذِینَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیمَانِهِمْ إِنَّهُمْ لَمَعَکُمْ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فَأَصْبَحُوا خَاسِرِینَ«المائده/53» 

آنها که ایمان آورده‌اند می‌گویند: «آیا این (منافقان) همانها هستند که با نهایت تأکید سوگند یاد کردند که با شما هستند؟! (چرا کارشان به اینجا رسید؟!)» (آری،) اعمالشان نابود گشت، و زیانکار شدند.