شاید در برخورد با دعوای الحاق یا عدم الحاق به اتحادیه بین المللی مبارزه با پول شویی FATF، مسئله را تخصصی دانسته و خود را از دعواها کنار بکشیم، یا در مورد کنوانسیون حقوق کودکان بگوییم ما که حقوقدان نیستیم، چنانکه در بررسی خوبی و بدی عهدنامه ای همچون برجام هم می توانستیم چنین برخوردی داشته باشیم که ما نه دیپلماتیم و نه مهندس هسته ای. اما مسئله تخصصی نیست و اتفاقا عمومی است چنانکه پیگیری احقاق حقوق شهدای منا حق ملت بوده و همه باید داعیه دار آن باشیم.
عهدنامه برجام از آنجایی عمومی است که شعار «چرخیدن چرخ کارخانجات در کنار چرخ هسته ای» در پیش روی مردم قرار گرفت و امیدهایی به جریان مذاکرات و توافقات ژنو و لوزان گره خورد تا به برجام رسید. در آستانه برجام، حرف همه مسئولین مذاکره کننده و برادران رابط با کدخدا، برداشته شدن یکباره تحریم ها و گشایش معیشتی مردم ایران در جریان بده- بستان عزت مندانه بود. بعد از مدتی نه تنها گشایشی حاصل نشد که اتفاقا سیم خاردارهای نامرئی در پیش روی برجام از سوی کدخدا کشیده شد، مثل همان قانون ویزای آمریکا برای کسی که به ایران سفر کند.
بعد از مدتی رئیس جمهور در استان کهکیلویه و بویر احمد گفتند که از همان اول قرار نبود مذاکرات سبب رفع تحریم ها شود و بعد هم گفته شد اساسا تحریم ها یکباره برداشته نمی شود. بعد هم وزیر امور خارجه گفتند که اصلا هدف برجام رفع تحریم ها نبود![1]، انگار نه انگار که ملت انتظاری از برجام داشتند. حتما در این مورد هم باید مثل ناکامی های المپیک، وزیر مربوطه می گفت انتظارات غیرواقعی نباید داشته باشیم، حدّ ما همین قدر است.!!
