بعد از ۱۶ماه از توافقنامه ژنو۳، بیانیه سوئیس اعلام شد که نقشه راهی برای رسیدن به توافق نهایی است. ضمن قدردانی از تیم مذاکره کننده که توانستند در این مدت با زیاده خواهی های آمریکا مقابله کنند باید توجه داشت که دلواپسی ها و نقدها در کنار حمایت ها مهمترین سرمایه تیم مذاکره کننده برای مقابله با فشارها در جنگ مذاکره است. بدین ترتیب برای قدرت بیشتر فرزندان انقلاب به پنج نکته دل نگرانی اشاره می شود که اگر مورد توجه قرار نگیرد می تواند تبدیل به پنج قفل در جریان مذاکره شود.
در بررسی بیانیه سوئیس هر چند متن بیانیه محور اصلی تحلیل باید باشد،(متن بیانیه، ایسنا) اما نمی توان از متن دو گانه ایران و آمریکا و تفسیرهای آمریکایی ها(بسته تفسیرها) از نتایج بیانیه چشم پوشید زیرا :
اولا، با نگاه تاریخی به توافقنامه سال ۱۳۸۲ می بینیم که طرف مقابل به تعهدات خود پایبند نبود و در نتیجه همان دولتی که توافقنامه را امضا کرد با ابراز شرمساری از بداخلاقی سیاسی سه کشور اروپایی طرف تعهد، همه پلمب های مراکز هسته ای را باز کرد.[۱]
ثانیا، بعد از توافقنامه ژنو۳، آمریکا ۵۵ تحریم جدید را اعمال کرد که با متن توافقنامه ژنو هماهنگ بود و البته به گفته جناب آقای عراقچی با روح توافقنامه ژنو متضاد بود، در نتیجه نمی توان تفسیرها و قرائت های آمریکایی ها را در نظر نگرفت.
ثالثا، مجری توافقنامه به صورت مشخص جمهوری اسلامی ایران و طرف آمریکایی است که اگر برای مصرف داخلی خود دروغ می گوید پس قابل اطمینان نیست و اگر پیامدهای توافقنامه جامع را در مصاحبه ها و جلسات کنگره افشا می کند، پس باید به طور مشخص پیگیری شود.
